Αν θα θέλατε να συναντήσετε μια λαϊκή τραγουδίστρια με επιδερμίδα ρυζιού (Καίτη Ντάλη), την Ελληνίδα Λόρι Άντερσον ή την κατ` άλλους θηλυκή εκδοχή του Μάνου Χατζιδάκι στην μελωδικότητα (Λένα Πλάτωνος), έναν ήρωα της μεταμόρφωσης καί της νύχτας (Θωμάς Κοροβίνης), ή μια συγγραφέα πολυσχιδών μυθιστορημάτων σαν πάνω σε χειροποίητη περγαμηνή (Ζυράννα Ζατέλη), τότε δεν θα είχατε παρά να επισκεφθείτε τον Γιώργο Χρονά, μόνο καί μόνο για να τοποθετήσει σωστά τον οφθαλμό σας πάνω στον μαγικό φανό της τέχνης του. Πολλοί λένε ότι ο Γιώργος Χρονάς απλώνει έναν υπερβολικά μεγάλο ορίζοντα πίσω από τα θέματά του, ότι ή τέχνη του -τέχνη εν τέλει υπνωτιστού- διευρύνει την απόσταση ανάμεσα στον θεατή καί στο αντικείμενο τόσο, ώστε η υγρασία ας πούμε ή ή ομίχλη πού επισκέπτεται συχνά το έργο του, να μην είναι πια ή ομίχλη της Μίκρας ή η υγρασία του Βαρδάρη, αλλά μια ακόμα έξυπνη χωροθέτηση του απείρου, όπου το παλιό τραμ του Περάματος μέσω της οδού Μαντάμ Κιουρί μπορεί να συναντήσει τους λόφους του αγαπημένου του Τουρίνου καί ή τραγουδίστρια Λιλή να περάσει μέσα απ` τό κοινό της κατάμεστης ταβέρνας για να κουβεντιάσει στα όρθια, στο διάλειμμα, με τους Velvet Underground. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]