(...) «Η παρούσα μελέτη ασχολείται με αυτή τη διαδικασία από τη μια όμως πλευρά, από την πλευρά των δασκάλων που στην ουσία έχουν τον έλεγχο και την ευθύνη των διδακτικών γεγονότων. Συγκεκριμένα, εξετάζει τη συμπεριφορά τους απέναντι στους μαθητές με συναισθηματικές και συμπεριφορικές δυσκολίες. Η έμφαση δίνεται στη συγκεκριμένη αυτή κατηγορία μαθητών επειδή έχει μάλλον αγνοηθεί στην Ελλάδα στις προτεραιότητες των δασκάλων σε σχέση με την κατηγορία των μαθησιακών δυσκολιών. (...) Θα αναρωτιόταν κανείς για ποιο λόγο χρειάζεται να μελετήσουμε τις αντιλήψεις και τη συμπεριφορά των δασκάλων. Οι Shavelson και Stern (1981) έδωσαν μια πειστική απάντηση λέγοντας ότι η έρευνα που συνδέει τις προθέσεις των δασκάλων με τη συμπεριφορά τους παρέχει μια σταθερή βάση για την εκπαίδευση τους, καθώς και για την εφαρμογή εκπαιδευτικών πρωτοβουλιών. Ο Dawson (1987) ισχυρίστηκε ότι το πρόγραμμα εκπαίδευσης των δασκάλων που έχει σκοπό να αναπτύξει τις δεξιότητές τους, να τροποποιήσει τη συμπεριφορά τους και να βελτιώσει τη διδασκαλία τους έχει περισσότερες πιθανότητες να επιτύχει αν ξεκινήσει από τη μελέτη των αντιλήψεων και του τρόπου σκέψης των δασκάλων των ίδιων. Ο Kagan (1992), τέλος, ισχυρίστηκε ότι όσο πιο πολλά μαθαίνουμε για τη δόμηση του τρόπου σκέψης και τη δημιουργία των πεποιθήσεων των δασκάλων, τόσο πιο πολύ μπορούμε να κατανοήσουμε τον τρόπο που λειτουργούν.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]