(. . .) Η χιουμοριστική ιστορία λέγεται με σοβαρότητα. Ο αφηγητής κάνει ό,τι είναι δυνατόν προκειμένου να συγκαλύψει το γεγονός ότι μπορεί η ιστορία του να έχει κάτι το αστείο. Ο αφηγητής μιας κωμικής ιστορίας όμως τη διηγείται όλο ζήλο και απόλαυση και είναι ο πρώτος που γελάει μόλις τελειώσει. Και μερικές φορές, αν η ιστορία του έχει επιτυχία, είναι πια τόσο χαρούμενος και ευτυχισμένος, που επαναλαμβάνει την «ατάκα». Είναι ένα θέαμα τουλάχιστον οικτρό.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]