[...] Οι ξένοι που κατέφθασαν στην Ελλάδα αμέσως μετά την Επανάσταση, αλλά και κατά τη διάρκεια του Αγώνα, ήταν πρώτα-πρώτα εθελοντές, οι λεγόμενοι φιλέλληνες. Απόστρατοι αξιωματικοί, φιλελεύθεροι ή καταδιωκόμενοι, αποτυχημένοι ή τυχοδιώκτες, που έτρεχαν όπου ακουγόταν τουφέκι - στη Νότια Αμερική ή στην Ισπανία, στην Ιταλία ή στην Ελλάδα - για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους κάτω από οποιαδήποτε σημαία, ακόμα και την ημισέληνο του σουλτάνου Μαχμούτ ή του Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου, ελπίζοντας πολεμική δράση που θα εξασφάλιζε γρήγορη σταδιοδρομία και πλούτο. Θερμοκέφαλοι ρωμαντικοί, ενθουσιώδεις αρχαιολάτρες και όψιμοι σταυροφόροι. Απόκληροι και ξεπεσμένοι. Ακόμα και θανατοποινίτες. Έμποροι όπλων και πυρομαχικών και καιροσκόποι που σχεδίαζαν να δημιουργήσουν στην Ελλάδα κερδοφόρες επιχειρήσεις. Τραπεζίτες ανυπόμονοι για αποδοτικές επενδύσεις. Άνεργοι που ζητούσαν θέσεις, κοινωνικά κατακάθια, αγύρτες και απατεώνες. Ένας κόσμος περίεργων μεταναστών όλων των τάξεων, επαγγελμάτων και ιδεολογιών ταξίδευαν στην Ελλάδα, τη Γη της Επαγγελίας, με τις μεγάλες ευκαιρίες και τον ανεκμετάλλευτο πλούτο. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]