Η έρευνα του Α. Μπ. Χάσλερ ανήκει στα έργα που γράφονται από δυτικούς χριστιανούς, με αυξημένο αίσθημα ευθύνης και αξιοπρέπειας, αλλά και σεβασμού προς την αλήθεια. Γι’ αυτό υφίστανται κακόπιστη κριτική, διασυρμό, ακόμη και διωγμούς από τον παπισμό. Είναι μία από τις μεγαλύτερες προσφορές στο Χριστιανισμό και θετικότατη υπηρεσία στη δυτική χριστιανοσύνη, που παραπαίει στην πλάνη και πνίγεται στο αδυσώπητο χάος ενός θλιβερού ανθρωποκεντρισμού, που εκφράζεται ως Παπισμός ή Προτε-σταντισμός. Ο Χάσλερ πραγματοποιεί μια τολμηρή ανατομία των εξελίξεων του παπικού οικοδομήματος στα 150 τελευταία χρόνια, στα πλαίσια της επιδιώξεως δογματοποιήσεως του αλάθητου. Το «δόγμα» αυτό αποτελεί την αποκορύφωση της μακράς διαδικασίας αλλοτριώσεως του Χριστιανισμού στο χώρο της παπικής χριστιανοσύνης. Ο πάπας ξεπέρνα τα όρια του πρωτείου μέσα στην εκκλησία, τοποθετείται πάνω από την εκκλησία. Εδώ έγκειται η τραγικότητα των φανατικών οπαδών του αλάθητου, που με το δόγμα αυτό ζημίωσαν ανεπανόρθωτα τη δυτική χριστιανοσύνη και την ιερή υπόθεση της ενότητας. Με το αλάθητο αλλοτριώθηκε τελεσίδικα η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία σε «ιδεολογία» και «κοσμοθεωρία», σε «καθεστώς» και «σύστημα» εγκοσμιοκρατικό, σ’ αυτό που εκφράζει ο όρος «Παπισμός».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]