Για να αποφύγω τη ρήξη ανάμεσα στη νύχτα και στη μέρα, όπως συνιστούσε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν στο Μονόδρομο, εξανθράκωσα τα ενοχικά όνειρα ενός ολόκληρου χρόνου, συγκεντρώνοντάς τα, μαζί με δύο άλλα καθοδηγητικά, που δημοσιεύτηκαν παλαιότερα.
Σχεδόν κάθε βράδυ σηκωνόμουν από τον ύπνο και σημείωνα συνθηματικά ό,τι ανασκεύαζα το πρωί, με άδειο στομάχι. Και ξέροντας πώς τα όνειρα ανήκουν στο λογοτεχνικό εργοτάξιο, τα επεξεργάστηκα μόλις, χωρίς τη λυρική προκατάληψη άλλων γραπτών μου γιατί, ως φαίνεται, το ασυνείδητο είναι εγγράμματο.
Απέκαμα όμως, σαν να παρακολουθούσα από τον εξώστη κουραστικό φεστιβάλ κινηματογράφου και αποφάσισα (αποφάσισαν;) να ελέγξω, δημοσιεύοντάς τα, τον καταναγκασμό μου.
Και ενώ συμμερίζομαι τη γνώμη του Αντόρνο στα Πρωτόκολλα των δικών του ονείρων, πώς με ορισμένες εμπειρίες ονείρων ο άνθρωπος βιώνει το θάνατο ως κοσμική καταστροφή, δεν είμαι βέβαιος ότι βιώνει και τη ζωή του σαν όνειρο. Κι επειδή το όνειρο δεν νοιάζεται και πολύ για την κομψότητα των διατυπώσεων, στόχευσα στον ομφαλό του ονείρου και το αφαλόκοψα.
Απάλειψα, τέλος, τη σημείωση της αντίστοιχης ημερομηνίας σε κάθε πρωτόκολλο ονείρου, θεωρώντας την ως ` προσωπικό δεδομένο` πού δεν θα `πρεπε να ανακοινωθεί. Έτσι μου φαίνεται πως προστάτεψα τις πυρακτώσεις της νύχτας από τον ημερήσιο πρωταθλητισμό. Το όνειρο δεν είναι ο εαυτός του, όπως το ποίημα, και δεν φυλάσσει τη μνήμη των ημερομηνιών του. Ο λόγος παρά ταύτα της δημοσίευσής του, υπάρχει: θεάθηκε στην κρύπτη άπαξ. Το δυσκολότερο; Έγινε γλωσσικά υπαρκτό προκειμένου να καταγραφεί και να επαναλαμβάνεται.