Πέρασε καιρός. Κάποια μέρα τον έπιασα να αφηγείται στο βιβλιοπωλείο του κυρ Θανάση του Ζαχαρόπουλου, εκεί μαζεύονταν οι δάσκαλοι (στην Έδεσσα πάντα, κάτω από την κλινική του καλότατου γιατρού Κασσιμιάν), τον έπιασα λοιπόν ν` αφηγείται στον κυρ Θανάση το προψεσινό του τσάκισμα με τον κωλικό του νεφρού του, «εσφάδαζα», έλεγε, «και δεν ήξερα τι να κάμω». Κι αργότερα πολύ, στο σπίτι του μπαρμπα-Μήτσου του Μακρή, μπροστά στη Βένη και τον Χρήστο Βέσκα, έκαμνε στα τόσα χωρατά και ανάλυση της υγείας του, τι βλέπαμε εμείς απ` όξω κι εκείνος τι του `χε συμβεί τόσα χρόνια - ήταν η μοναδική φορά, ξανά δεν μίλησε γι` αυτά, ούτε, περίεργο, για τον θάνατο. «Πεθαίνουν και οι ελεύθεροι άνθρωποι; Δεν μπορώ να συλλάβω τραγικότερο πράγμα από το να πεθάνει ένας από μας μετά την απελευθέρωση».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]