Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας εκθέτει τα αποτελέσματα μια έρευνας που έκανε τόσο μέσα σε Ιερά Βιβλία της Θρησκείας μας, όσο και σε κείμενα σημαντικών συγγραφέων, κυρίως Αγίων, Πατέρων της Εκκλησίας μας και άλλων, Ανώτατων και μη ιερωμένων, αναζητώντας απάντηση σ’ ένα ερώτημα που τον βασάνιζε για αρκετά χρόνια: για το αν δηλαδή η προσευχή και ο Διαλογισμός αποτελούν συμβατές ή ασύμβατες μεταξύ τους οδούς για την προσέγγιση ή ακόμη και για την κοινωνία με το Θείον. Όπως εύκολα μπορεί να σημειώσει ο αναγνώστης, η χρήση κειμένων από πηγές έξω της Χριστιανικής Θρησκείας είναι ελάχιστη. Η αναζήτηση αυτή τον οδήγησε στη βεβαιότητα ότι και οι δύο υπό εξέταση δρόμοι είναι παράλληλοι και σε πολλά σημεία απόλυτα αρμονικοί και σχεδόν ταυτισμένοι. Αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι και οι δύο είναι από κοινού και ταυτόχρονα υποχρεωτικοί για την εσωτερική επικοινωνία με την «Πηγή παντός Αγαθού», και ότι η τυχόν χωριστή πορεία θα είναι οπωσδήποτε λανθασμένη. Όπως όμως είναι φανερό, καθένας θα πρέπει να αποφασίσει για τον εαυτό του τον δικό του τρόπο πορείας στην Ατραπό που άγει στη ζωή. Το βιβλίο αυτό παρέχει τα όσα εκ των Ιερών Κειμένων, αλλά και εκτός αυτών, επιχειρήματα και απόψεις, τόσο από την Ανατολική όσο και από τη Δυτική παράδοση, κατόρθωσε να συλλέξει και να καταγράψει ο συγγραφέας. Η οπτική γωνία της σύλληψης και ο τρόπος αποδοχής και εφαρμογής τους στη ζωή αφήνονται στην ευρύτητα του πεδίου κατανόησης και ελεύθερης σκέψης των αναγνωστών.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]