Οδοιπορώντας σήμερα στη ζακυνθινή ύπαιθρο, στα χωριά του κάμπου και των βουνών, στις ράχες και στα μοναστήρια, ακολουθώντας τα αμέτρητα φιδογυριστά καντούνια της εξοχής, διασχίζοντας τα λιοστάσια με τις αιωνόβιες ντόπιες και κορωνέϊκες ελιές, παρατηρώντας και ρωτώντας δεξιά κια αριστερά, δεν φαντάζεται κανείς πόσα πράγματα μπορεί να βρεί και να καταγράψει, ακόμη και σήμερα, σαράντα τόσα χρόνια μετά το 1953. Λιθάρια σκόρπια σε κάθε σου σχεδόν βήμα, ερειπωμένα λιτρουβιά και άλλα που να μισοστέκονται ή και, καμιά φορά, να νομίζεις πως είναι έτοιμα να ξαναδουλέψουν. Επιβλητικά μονολίθαρα, πελώρια ξύλινα μαγγάνια, ληνοί, τσιπουριές κάθε είδους, μάκινες, αλογόμυλοι, ένας κόσμος ολόκληρος, βουβός και μαραζωμένος, ένας κόσμος γεμάτος μισοκρυμμένες, πολύτιμες πληροφορίες. Και, την ίδια στιγμή, ένας κόσμος που η γνωριμία μου μαζί του μ` έκανε να νιώσω πως ξαναμάθαινα την ιστορία του τόπου και των ανθρώπων του μ` έναν τρόπο διαφορετικό όσο και συναρπαστικό.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]