Η παρούσα μελέτη αποτελεί συνέχεια προηγούμενης, αφιερωμένης στην ερμηνεία των όρων υποδοχής του ώριμου κυρίως έργου του Σολωμού στο αθηναϊκό κέντρο - από την έκδοση των Ευρισκομένων (1859) μέχρι την περίοδο του μεσοπολέμου -, οι οποίοι διαμορφώνονται βάσει του δεσπόζοντος στο β` ήμισυ του 19ου αιώνα αισθητικού και καλλιτεχνικού κανόνα της αληθοφάνειας. Η συνταγματική διερεύνηση του ζητήματος μετατίθεται εδώ, σε παραδειγματικό επίπεδο, στο εσωτερικό της αθηναϊκής πνευματικής και λογοτεχνικής σκηνής, με άξονα αναφοράς το έργο του Άγγελου Βλάχου (1838-1920). Το λογοτεχνικό και το κριτικό-θεωρητικό έργο του Βλάχου, άρρηκτα δεμένα με τις απαιτήσεις της αληθοφάνειας, προσφέρονται κατεξοχήν για να κατανοήσει κανείς τη συναρμογή των στοιχείων της, αφού ο Βλάχος πέρασε από το ρομαντικό πνεύμα και το βυρωνισμό στην αντίπερα όχθη, ακολουθώντας δρόμους που σταδιακά, από το 1860 και μετά, τον οδήγησαν σε μια ώριμη εννόησή της, θεματοποιημένη το 1871 στον Πρόλογο των Κωμωδιών του. Η διαδρομή του Βλάχου οριοθετεί το ευρύ φάσμα των διακλαδώσεων της αληθοφάνειας κατά το β` ήμισυ του 19ου αιώνα στο πεδίο των μετα-ρομαντικών αντιλήψεων περί λογοτεχνίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]