Επιλέγοντας γι` αυτήν τη συλλογή του Τσέχοφ, ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος θέλησε να ξεφύγει από τον κανόνα -τον λίγο- πολύ καθορισμένο κύκλο των αριστουργημάτων του. Θέλησε να αναδείξει `πώς κυματίζει το ύφος στο αφηγηματικό έργο του Τσέχοφ`, πώς δεν `κοκαλώνει` στις πρώτες επιτυχίες του, πώς σχηματίζονται οι νεωτερισμοί της γραφής του - `απουσία συγγραφέα, έλλειψη επίσης τέλους στις ιστορίες του, εξωτερικών αποτιμήσεων και διδακτισμού, οξυδέρκεια, συντομία και ευστοχία στην παρατήρηση χωρίς ίχνη συναισθηματισμών` - που άσκησαν τόσο ισχυρή επίδραση στη νεότερη πεζογραφία. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]