Αυτό το παιχνίδι μου το έμαθε ο πατέρας μου. Είναι, ίσως, το πιο σπουδαίο πράγμα που κληρονόμησα μετά το θάνατό του. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. . . Ο πατέρας μου κι εγώ ήμαστε πολύ φτωχοί και ζούσαμε από φιλανθρωπίες. Μια μέρα, ευχήθηκα, ανάμεσα στα πράγματα που θα μας χάριζαν από την εκκλησία, να υπήρχε και μία όμορφη κούκλα. Αντί γι` αυτό, στα χέρια μου έφτασαν μερικές παιδικές πατερίτσες. Τότε, ο πατέρας μου μού εξήγησε ότι δεν είχα κανένα λόγο να στενοχωριέμαι. Αντίθετα, θα έπρεπε να χαίρομαι που δεν είχα ανάγκη να τις χρησιμοποιήσω! Έτσι, κατάλαβα ότι πίσω από κάθε θλίψη υπάρχει κάτι που θα μας κάνει χαρούμενους. Όσο πιο δύσκολο είναι να το βρούμε, τόσο πιο διασκεδαστικό γίνεται το παιχνίδι. Σιγά σιγά, όλοι οι κάτοικοι της πόλης θα αρχίσουν να παίζουν το παιχνίδι της μικρής Πολυάννας και η ζωή τους θα πλημμυρίσει χαρά και αισιοδοξία. Τι θα γίνει όμως όταν η ίδια η Πολυάννα πάψει να πιστεύει σε αυτό;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]