Και δεν είναι ότι δε σκέφτομαι τον θάνατο, τον πόλεμο, τη θυσία, τη Γαλλία, οτιδήποτε, μα μου λείπει η κατευθυντήρια αντίληψη, η σαφής έκφραση. Σκέφτομαι με αντιφάσεις. Η αλήθεια μου είναι κατατμημένη σε κομμάτια, που δεν μπορώ να τα δω παρά το ένα μετά το άλλο. Αν είμαι ζωντανός, θα περιμένω τη νύχτα για να σκεφτώ. Τη νύχτα την πολυαγαπημένη. Τη νύχτα η λογική κοιμάται και δεν υπάρχουν παρά μόνο τα πράγματα. Αυτά που έχουν πράγματι σημασία ξαναπαίρνουν τη μορφή τους, επιζούν απ` τις καταστροφές των αναλύσεων της ημέρας. Ο άνθρωπος ενώνει ξανά τα κομμάτια του και ξαναγίνεται ήρεμο δέντρο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]