Ζει κανείς ποιητικά σ’ αυτόν τον κόσμο όταν πάρει μια θέση υπεύθυνη απέναντι στον κόσμο του τον εξωτερικό και εσωτερικό. Η υπεύθυνη θέση και στάση προϋποθέτει εσωτερική ζωή. Ο ποιητής δεν ζει μόνο στον έξω κόσμο αλλά και στον εσωτερικό, στην «ένδον ζωή», που είναι η ζωή της φαντασίας και του ονείρου. Φαντασία μαζί και πραγματικότητα οδηγούν στη δημιουργική ζωή. . . Για τον ποιητή, ο κόσμος έχει μια σκοτεινή πλευρά που τείνει να βγει στο φως και να φανερωθεί και μια ορατή πλευρά που τείνει να εισέλθει στο σκότος και να εμψυχωθεί. Το φανερό που θέλει να γίνει κρυφό και το κρυφό που θέλει να γίνει φανερό, συνιστούν την ολότητα που θέλει να αυτοερμηνευτεί και έτσι να αυτοβεβαιωθεί. Η βιωματικά αυτοβεβαιωμένη ολότητα είναι η ύπαρξη ως πρόσωπο. Ποιητής δεν είναι μόνο αυτός που γράφει ποιήματα. Το ποίημα δεν κάνει τον ποιητή. Τον ποιητή τον κάνει η ζωή. . . Το ποίημα είναι το βίωμα του πάθους. Δεν είναι η ζωή που θέλει το πάθος. Είναι το πάθος που θέλει διαρκώς να ζει!. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]