Οι άμεσες ή έμμεσες αναφορές των ποιητικών κειμένων σε θέματα γύρω από την ποίηση, το ποίημα ή τον ποιητή, σε όσες παραλλαγές και όσες εκφάνσεις αν τις συναντάμε, συνιστούν ένα είδος `ποίησης μες στην ποίηση` αλλά και μια μορφή οντολογίας, καθώς τείνουν να αποκριθούν στην αιώνια, υπαρξιακή και σταθερά αναπάντητη απορία για το τί είναι ποίημα, τί είναι αυτό που το διαφοροποιεί δραστικά από κάθε άλλο είδος του λόγου.
Από την πανάρχαια επίκληση της Μούσας και τη μεταφυσική καταφυγή στην έμπνευση ως τις σχεδόν τεχνοκρατικές δομολειτουργικές αντιλήψεις γύρω από τη γραφή, οι πολλαπλές ερμηνείες ή εικασίες, οι αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις που διατυπώνονται στην ίδια την ποιητική πράξη, όλες αυτές οι -άπειρες- απαντήσεις πιστοποιούν ότι είναι αδύνατον να υπάρξει μία και μόνη, οριστική και αδιαμφισβήτητη απάντηση για το τί συνιστά την ποίηση, ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ποιητή, ποια τα διακριτικά γνωρίσματα του ποιήματος.
Ένα μόνο μέρος, λοιπόν, των απαντήσεων που έδωσε η ελληνική ποίηση, στη διάρκεια των δυο προηγουμένων αιώνων, θέλησε να διασώσει αυτή η Ανθολογία. Επιχειρώντας, με τις ψηφίδες εκατόν πενήντα αντιπροσωπευτικών ποιημάτων ισάριθμων δημιουργών, να συνθέσει μια σοβαρή εκδοχή της Ars Poetica, όπως αυθεντικά την προβάλλει, εκ των έσω και με τα δικά της μέσα, η ίδια η Ποιητική Τέχνη.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]