Κάθε βιβλίο πρέπει αφ` εαυτού να δικαιολογείται. Δεν θα έπρεπε να συντρέχει η ανάγκη να εξηγήσεις γιατί το δίνεις στη δημοσιότητα. Τούτη όμως τη φορά φοβούμαι πως, αν δεν εξηγήσω την απόφασή μου να δώσω στη δημοσιότητα αυτές τις λίγες μεταφράσεις των ξένων ποιητικών κειμένων, καθώς και αποσπασμάτων του Ευρυπίδη, μπορεί να μου αποδοθούν κίνητρα που μου ήταν εντελώς ξένα.
Κατά τη διαδρομή της ζωής μου δεν έπαψα ποτέ να διαβάζω, έστω και στα κλεφτά, στις λίγες μου ελεύθερες ώρες, κάθε εποχής ποίηση, στις γλώσσες εκείνες όπου μπορούσα να την αισθανθώ. Διαβάζοντας έτσι, όποτε τύχαινε, που και που, μου ερχότανε η σκέψη, πώς άραγε θα λεγότανε αυτός ο ποιητικός λόγος σήμερα ελληνικά· και σχεδόν αυτόματα -σπάνια βέβαια- ξεπετιότανε από μέσα μου το ίδιο ποιητικό νόημα μεταπλασμένο σε ελληνικό λόγο, άλλοτε πολύ πιστό στην έκφραση του πρωτοτύπου, άλλοτε λιγότερο πιστό στην έκφραση, αλλά πάντα πιστό στη βαθύτερή του ουσία. Και τότε, σχεδόν παίζοντας, έτσι για το κέφι μου, έριχνα στο χαρτί τη μετάφραση του κειμένου, που εκείνη την ώρα χαιρόμουνα στο πρωτότυπο.
[...]
Νομίζω, εν τούτοις, πως έχει κάποια βάσιμη δικαιολογία η αποφασή μου. Είναι πολύ μεγάλος ο αριθμός των Ελλήνων και δη των νέων που διαβάζουν ποίηση. Πολύ μεγαλύτερος από ό,τι το φαντάζονται οι πολλοί. Από αυτό όμως το πλήθος δεν είναι και πολλοί που κατέχουν ξένες γλώσσες. Γι` αυτούς, αν θέλουν να γνωρίσουν και τους ξένους ποιητικούς κόσμους, η μόνη διέξοδος είναι η μετάφραση. Ένα παραθυράκι θαμπό που επιτρέπει να διαισθανθείς, σχετικά πάντα, την ουσία και το κάλος του πρωτότυπου. Ελπίζω πως μερικοί νέοι, χάρις σ` αυτά τα μεταφραστικά σκαριφήματα θα υποπτευθούν την ομορφιά του πρωτοτύπου και θα προσπαθήσουν να τα γνωρίσουν αυτούσια στη γλώσσα τους. Κάτι είναι και αυτό. Καλλίτερο από το τίποτε.
Τούτη η μικρή και περιορισμένη προσφορά νόμισα πως δικαιολογεί τη δημοσίευση αυτών των στιχουργικών παιχνιδιών μου, αυτών των μεταφράσεων ή των παραφράσεων, που έγιναν με αγάπη για τα κείμενα, αλλά και με μια τίμια προσπάθεια να αποδώσω το νόημά τους, όσο πιστότερα μπορούσα. Ο Παλαμάς, ο Γρυπάρης, ο Βάρναλης, ο Καζαντζάκης, που σ` αυτόν τον τομέα επιτελέσανε θαυμάσιο έργο, ας μου επιτρέψουν να βαδίσω, δειλά και ταπεινά, πίσω από τους μεγάλους των ίσκιους.
(από την εισαγωγή του ποιητή και μεταφραστή)