Όσο πιο νέος είναι ο ποιητής, τόσο πιο απαραίτητος του είναι ο μύθος, αφού λειτουργεί και σαν έναυσμα και μαζί σαν οδηγός ζωής, μιας ζωής που ακόμη δεν έχει ζήσει ο ποιητής. Από το πρώτο της βιβλίο Λύκοι και Σύννεφα έως Τα σκόρπια χαρτιά της Πηνελόπης, συλλογή που κλείνει και την πρώτη αυτή περίοδο της ποίησής της (1963-1977), η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ είτε πλάθει δικό της μύθο (Λάφικτος, Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος κ.λπ.) είτε δίνει τη δική της ποιητική ερμηνεία γνωστών μυθικών συμβόλων: η Ιφιγένεια αρνείται να θυσιαστεί για να μη γίνει πόλεμος, το ζευγάρι που πάει να συναντήσει τον Μινώταυρο αισθάνεται ότι αναλαμβάνει το έργο του Θεού κι η Μαγδαληνή θεωρεί –επειδή ερωτεύτηκε– τη δική της ιστορία πιο αιώνια από του Χριστού (γιατί εκείνη «έμεινε χνάρι μοναδικό στις θεϊκές επαναλήψεις»), ενώ ο Μεγαλέξανδρος ανακαλύπτει ότι «οι εκστρατείες δεν νικούν το χώμα». Με την Πηνελόπη που λέει: «δεν ύφαινα, δεν έπλεκα – ένα γραφτό άρχιζα, κι έσβηνα / κάτω απ` το βάρος της λέξης», η ποιητική φωνή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ γίνεται πιο προσωπική, εξομολογητική, πιο σωματική. Οι εικόνες κάθονται περισσότερο στη γη, ο έρωτας απλώνεται σαν λεκές από αίμα κι ο θάνατος χάνει και το ελάχιστο ηρωικό στοιχείο που μπορεί να είχε στην αρχή· είναι μόνο πια σπαραγμός, αδικία και την άνοιξη η ποιήτρια λέει: «Ανάσταση. Ανάσταση θέλω κι εγώ / για δε με παίζει η φύση;»