Ο Αντόνιο Ματσάδο, είναι ποιητής χαμηλών τόνων και μένει πιστός σε ό,τι του υπαγορεύει η γνήσια ποιητική φύση του: να εμπνέεται από πράγματα αληθινά, όσο ταπεινά κι αν είναι: από ένα πεσμένο δέντρο ή από ένα φτωχικό χνουδάγκαθο μέσα στην ερημία του κάμπου. Να καταγράφει τη χαρά των συναντήσεων και τη θλίψη των αποχαιρετισμών, να αποθησαυρίζει για τον αναγνώστη τους τόνους από μυστικά περιβόλια, μαζί με τα αρώματα των ανθέων και τη σελήνη να κρέμεται «σαν πουλάκι από κρουστάλι» στον ουράνιο θόλο. Επίσης, εμπνέεται από τον έρωτά του για την Λεονόρ, σύζυγο της νεότητάς του και την τραγική του χηρεία, και την Γκιομάρ (Πιλάρ ντελ Βαλδερράμα), τον έρωτα προς το τέλος του βίου του. Ακόμα, εμπνέεται από την λαϊκή παράδοση της Ισπανίας, γράφοντας παροιμίες, ψαλμούς και τραγούδια, καθώς και στοχασμούς.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]