Ένα ποίημα είναι μια μικρή (ή μεγάλη) μηχανή από λέξεις. Όταν λέω ότι δεν υπάρχει τίποτα το συναισθηματικό σε ένα ποίημα, εννοώ πως δεν μπορεί να υπάρχει σε κανένα μέρος, όπως σε κάθε άλλη μηχανή, που να πλεονάζει. Η κίνηση του είναι εσvτερική, κυματώδης, φυσικού, μάλλον παρά φιλολογικού χαρακτήρα. Έτσι κάθε ομιλία, έχοντας το δικό της χαρακτήρα, δημιουργεί μια ποίηση που θα πρέπει να είναι ιδιότυπη και προς αυτή την ομιλία άλλα και προς την δική της εσωτερική μορφή. Το αποτέλεσμα είναι η ομορφιά: ένα απλό πράγμα που επιλύει τα σύνθετα αισθήματά μας για κτημοσύνη. Όταν κάποιος γράφει ένα ποίημα, το γράφει, προσέχτε, παίρνοντας λέξεις όπως τις βρίσκει, άσχετες από αυτόν και τις συνθέτει -χωρίς παραποίηση που θα κατάστρεφε τις ακριβείς του έννοιες- σε μια πυκνή έκφραση του νου και της καρδιάς του, που θα πρέπει να συμφωνεί με την ομιλία που χρησιμοποιεί. Δεν είναι ό,τι λες που μετράει σαν έργο τέχνης αλλά ό,τι κάνεις, με τέτοια διανοητική πυκνότητα που να ζει σε μιαν ιδιότυπη φυσική κίνηση, για να βεβαιώνει την αυθεντικότητά του. (Απόσπασμα από κείμενο ποιητικής του William Carlos Williams)