Αυτό το σύντομο αφήγημα -γραμμένο σε μορφή επιστολών- είναι ένα μικρό δώρο της Σώτης Τριανταφύλλου στο νησί της Χίου. Επίσης, είναι μια έμμεση αναφορά στις περιπλανήσεις της στις κάποτε βιομηχανικές πόλεις -όπως το Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια- στις εμπειρίες της ανάμεσα στους μετανάστες και στα `ψηλά χτίρια`, που, όπως γράφει εδώ ο κεντρικός ήρωας, `τα κοιτάς από κάτω και σου `ρχεται ζαλάδα`. Μέσα από την αλληλογραφία του Δημοσθένη και της Ελέγκως -που χρονολογείται από τις μέρες του πρώτου παγκοσμίου πολέμου- καταγράφονται θραύσματα αναμνήσεων από ανθρώπους που συνάντησε και λόγια που άκουσε διασχίζοντας τα τοπία του χάλυβα και του κάρβουνου. Κυρίως όμως πρόκειται για ένα κομμάτι της ιστορίας του νησιού, για μια λεπτομέρεια της μεγάλης περιπέτειας της μετανάστευσης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]