Η παλιά αντίθεση ανάμεσα στη φιλοσοφία και τη θετική θρησκεία (...) έχει αποκτήσει καινούργιο νόημα και έχει πλέον εγκατασταθεί μέσα στην ίδια τη φιλοσοφία. Ότι η φιλοσοφία είναι θεραπαινίδα της θρησκευτικής πίστης, όπως το εξέφραζαν παλαιότερες εποχές, αντίληψη εναντίον της οποίας η φιλοσοφία υπερασπιζόταν αδιάλλακτα την αυτονομία της - τέτοιες θεωρήσεις και διατυπώσεις έχουν εκλείψει. Και ο Λόγος - αν είναι όντως Λόγος αυτό που αυτοαποκαλείται έτσι - έχει επιβάλει το κύρος του μέσα στην ίδια τη θετική θρησκεία, με τρόπο που η πάλη ενάντια στην εκκλησιαστική θετικότητα, στα θαύματα και τα παρόμοια να θεωρείται πλέον ως κάτι παρωχημένο και ακατανόητο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]