(...) Η μεγαλοφυΐα του 20ου αιώνα. Δεν ήταν αποξενωμένος από το έργο του· πάντοτε πρόθυμος να αλλάζει, γνώρισε τεράστια επιτυχία και τον διέκρινε μια αστείρευτη ζωτικότητα ως τα βαθιά του γεράματα. Επιπλέον, η ζωή του ήταν πάντοτε δημόσια. Η τέχνη του αποτέλεσε υπόδειγμα, κρατώντας την απαραίτητη ισορροπία ανάμεσα στα δυο άκρα: της μόνιμης πρόκλησης από τη μια και της συνεχούς προσαρμοστικότητας από την άλλη. Επανειλημμένα, ο Πικάσο έδειξε ότι γνώριζε σαφώς την τέχνη του, ενώ παράλληλα κρατούσε πάντα την επαφή του με τα κριτήρια του κοινού και πατούσε γερά στην πραγματικότητα. Ο Πικάσο αποτέλεσε επίσης υπόδειγμα ως προς τον τρόπο που πέτυχε την ενότητα της τέχνης και της ζωής του. Εξασφάλισε πρωτοφανή δημοτικότητα, συσσώρευσε τεράστιο πλούτο, επέτρεψε ο εαυτός του να μετρηθεί και να ποσοτικοποιηθεί με όρους των μόνων προτύπων που ποτέ δεν αμφισβητήθηκαν στον 20ό αιώνα: της παραγωγικότητας και του εισοδήματος. Η μεγαλοφυΐα του φαινόταν έτσι περισσότερο προσιτή στο κοινό, μόνο και μόνο όμως για να τον ανεβάσει σε ακόμη πιο ψηλό βαθμό, δείχνοντας ως που μπορεί να φτάσει το ανθρώπινο πνεύμα.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]