Οι θρήνοι των Αρμένιων λογίων Απραάμ Ανγκιουρατσί και Αρακέλ Παγισετσί για την άλωση της Κωνσταντινούπολης, οι οποίοι παρουσιάζονται στο παρόν σε πρώτη ελληνική μετάφραση, συνιστούν ένα διττό τεκμήριο: από μια γενικότερη άποψη είναι ένα τεκμήριο του απόηχου που είχε το κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονός της Άλωσης στους σύγχρονους και από μια ειδικότερη είναι τεκμήριο του απόηχου αυτού του γεγονότος στους κόλπους του αρμενικού λαού. Η ειλικρινής και αυθόρμητη οδύνη που εκφράζουν οι δυο θρήνοι πιστοποιεί τη συναισθηματική εγγύτητα των δύο λαών, του αρμενικού και του ελληνικού, κατά τη συγκεκριμένη εποχή και τη διαχρονικά επιβεβαιωμένη ιστορική φιλία τους. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]