Αν στο βλέμμα ενός παιδιού λένε πως υπάρχει ο ήλιος όλου του κόσμου, τότε, ο σύντροφός μου κι εγώ, δεν γυρεύαμε παρά λίγο φως. Πήραμε το δύσκολο δρόμο της τεχνητής γονιμοποίησης αναζητώντας τα χνάρια του πελαργού στην ταράτσα κάποιου Κέντρου Εξωσωματικής. Κερδίσαμε και χάσαμε πολλά, λαχταρώντας τη μυρωδιά ενός μωρού που θα έδινε άρωμα στη ζωή μας. Μια, δυο, τρεις. . .κάπου δώδεκα προσπάθειες. . . Απογοήτευση . . . Ταλαιπωρία. . . Πόνος. Και, κάθε φορά, σε κάθε αποτυχία, οι ελπίδες να αγκιστρώνονται με πείσμα στην επόμενη. . . Ώσπου, οι αντοχές χάθηκαν. Κι οι ελπίδες δεν είχαν πια που να πιαστούν. . . Τώρα, έπρεπε να μαζέψω τα κομμάτια μου. Να προχωρήσω. Χωρίς ήλιο, χωρίς φως. Ήταν ένα απόγευμα κάποιου Γενάρη, όταν, εντελώς αναπάντεχα, ο γυναικολόγος μού ανακοίνωσε πως το κορμί μου καρπίζει. Ο πελαργός θα ερχόταν, λοιπόν, και στο δικό μας σπιτικό, που από τότε πλημμύρισε με φως. Ναι, πάνε κάποια χρόνια που η ζωή μας έχει όνομα. Λέγεται Αναστασία - Έλλη. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]