[...] Οι Πέρσες, που παρουσιάστηκαν το 472 π.Χ. ως δεύτερο δράμα μιας τριάδας τραγωδιών με διαφορετική υπόθεση, απελευθερώνονται από την καθιερωμένη θεματική τριλογία. Εξάλλου, το έργο εκφράζει έναν μοναδικό σεβασμό απέναντι στις άλλες διασωθείσες τραγωδίες, διότι ο ποιητής αναπτύσσει, στα πλαίσια του μύθου, μια ιστορική πραγματικότητα ζώσας επικαιρότητας, ήτοι τη νίκη των Ελλήνων έναντι των περσικών στρατευμάτων του Ξέρξη. Η αλήθεια είναι ότι ο δράμα δεν έχει ως στόχο την πατριωτική εξύμνηση της ελληνικής στρατιωτικής δύναμης. Οι σκηνές διαδραματίζονται στο στρατόπεδο των ηττημένων, στα ανάκτορα της Σούσας, και έχουν στόχο η χωρική διάσταση να δώσει στην ιστορία μια μεγαλοπρέπεια μυθικών διαστάσεων. Κατ` αυτό τον τρόπο αναβίωσε η επίπονη εμπειρία του πολέμου στην ψυχή του περσικού λαού.
Η βασίλισσα (Άτοσσα), μητέρα του Ξέρξη, και ο χορός των γηραιών Περσών συμβούλων μαθαίνουν τα νέα της καταστροφής της Σαλαμίνας και της οπισθο χώρησης μέσω της Θράκης. Ο θρήνος του χορού και της Άτοσσας προκαλούν την εμφάνιση του φαντάσματος του Δαρείου, το οποίο τους πληροφορεί ότι η ήττα ήταν θέλημα των θεών και ότι ήρθε ως τιμωρία για την αλαζονεία του περσικού λαού και του βασιλιά του. Η τραγωδία τελειώνει με τον θρήνο που συνοδεύει την άφιξη του Ξέρξη, του αλλοπαρμένου βασιλιά που παρουσιάζεται με σκισμένα ρούχα. Το ενδιαφέρον του έργου είναι μεγάλο και όσον αφορά στη δομή. Οι Πέρσες που συντέθηκαν για δύο μόνο υποκριτές εμπιστεύονται στον χορό το εξέχον μέρος της βασικής δραματικής πλοκής τους, ενώ είναι χαρακτηριστική η στατικότητά τους και ο αρκετά λιτός σκηνικός διάκοσμος. Τα προαναφερθέντα στοιχεία οδήγησαν τους μελετητές να αναγνωρίσουν στους Πέρσες μια τραγωδία αρχαϊκής θεμελίωσης, δεμένη ακόμα άρτια με τη δομή της αρχέγονης τραγωδίας όπου οι χορικές ωδές είχαν τον πρώτο λόγο έναντι των διαλογικών μερών, οι ήρωες διαπνέονταν από μια αυστηρή σοβαρότητα και ο χορός κατείχε την κύρια θέση. [...]