Το παρόν έργο αρθρώνει ταυτοχρόνως κριτικό και θεωρητικό λόγο για την εξέλιξη της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης μέχρι σήμερα, τόσο διεθνώς, όσο και στη χώρα μας. Ασκείται κριτική στο θεωρητικό λόγο που ανέπτυξαν διεθνείς διασκέψεις που συνεχίζουν να έχουν κεντρική θέση στην ΠΕ. Ο λόγος αυτός, όχι μόνο είναι αποτέλεσμα συμβιβασμών - συχνά μάλιστα πολιτικής φύσης -, αλλά αποδεικνύεται πλέον ατελέσφορος τόσο για να κατευθύνει όσους λειτουργούν στο πεδίο όσο και για να προσφέρει ερμηνευτικά σχήματα σε ό,τι πράττεται στο όνομα της ΠΕ. Η θέση που αντιπροτείνεται θεωρεί την ΠΕ ως ένα πρόγραμμα διδασκαλίας, που δεν μπορεί παρά να έχει σκοπό, παιδαγωγική, περιεχόμενο και αξιολόγηση. Σε κάθε ένα από αυτά τα επίπεδα αναδεικνύεται μία θεμελιώδης «επιλογή» που κάθε ένας που ασκεί ΠΕ εξανάγκης πραγματοποιεί: Στο σκοπό της ΠΕ μπορεί να δίνεται έμφαση στη μετάδοση γνώσεων, ή αντίθετα να γίνεται αντιληπτή η όλη διαδικασία ως μια μορφή περιβαλλοντικής προπαγάνδας. Το περιεχόμενο μπορεί να αφορά είτε το ευρύ περιβάλλον, είτε το περιβαλλοντικό ζήτημα. Η παιδαγωγική μπορεί να είναι μαθητοκεντρική ή δασκαλοκεντρική. Τέλος, η αξιολόγηση είναι είτε διαγνωστική, είτε επιλεκτική. Από τις επιλογές που γίνονται σε κάθε ένα από τα επίπεδα, προκύπτουν επτά διακριτοί τύποι ΠΕ. Το έργο δίνει ιδιαίτερη έμφαση στις σχέσεις που κάθε επιλογή έχει με παιδαγωγικά, περιβαλλοντικά, πολιτικά, φιλοσοφικά, ακόμα και ηθικά ζητήματα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]