Το δίλημμα της ευθανασίας δεν είναι νέο, είναι παλιό. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια προβάλλεται πιο έντονο από τα ΜΜΕ και τον τύπο. Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν την ευθανασία αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου. Άλλοι αντιθέτως αποκρούουν την άποψη αυτή και καταλογίζουν ποινική ευθύνη στο γιατρό που επιχειρεί ευθανασία. Πολλές συζητήσεις γίνονται και πολλά επιχειρήματα προβάλλονται και από τις δύο πλευρές. Κάποιες χώρες, όπως είναι οι βόρειες επαρχίες της Αυστραλίας και η Ολλανδία, έκαναν τα πρώτα αποφασιστικά βήματα προς την κατεύθυνση της νομοθετικής αναγνώρισης της ευθανασίας υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Άλλες χώρες αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό το ζήτημα αυτό. Η ελληνική νομοθεσία και νομολογία είναι μέχρι στιγμής αρνητικές κατ` απόλυτη πλειοψηφία στο θέμα της ευθανασίας. Η προσέγγιση του ζητήματος αυτού δεν αφορά μόνο τη νομική αξιολόγησή του, αλλά επεκτείνεται και σε άλλες μορφές έρευνας, όπως είναι κατ` εξοχήν η ιατρική, η δημοσιογραφική, η κοινωνική, η θρησκευτική, στατιστική κλπ, διότι όλα είναι αλληλένδετα. Σε όλα αυτά προσπαθούμε να δώσουμε απαντήσεις με βάση το νομικό πλαίσιο που ισχύει στη χώρα μας, συγκρίνοντας όμως παράλληλα και αντίστοιχες ρυθμίσεις ή εισηγήσεις στην Αμερική, Αυστραλία, Γερμανία, Βέλγιο κλπ, ώστε ο αναγνώστης να εξαγάγει ανεπηρέαστος τα δικά του συμπεράσματα.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]