Η Παιδική Λογοτεχνία και στην Ελλάδα εξελίσσεται και ανανεώνεται μπροστά στα μάτια του μικρού παιδιού και στα αμήχανα βλέμματα των ερευνητών. Η πολύτροπη και ποικιλόμορφη εξέλιξη σχεδόν όλων των ειδών της αρνείται να υποταγεί στις λογικές των ορισμών και των κατηγοριοποιήσεων που επιβάλλει η ενγένει λογοτεχνική κριτική.
Έτσι η Παιδική Ποίηση εμφανίζει στοιχεία διαφοροποιητικά έναντι της Ποίησης για μεγάλους. Είτε ως είδος γλώσσας είτε ως είδος νοήματος είναι μια αυτόνομη δημιουργία που συμπυκνώνει περισσότερο την αίσθηση του χορού και της μουσικής και λειτουργεί καταλυτικά στο μικρό παιδί αναγνώστη - ακροατή που αντιδρά όχι μόνο με το νου του αλλά και με το σώμα του. Από την άλλη πλευρά το παιδικό αφήγημα προσδιορίζει και εκφράζει σήμερα την εκδοτική έκρηξη της παιδικής πεζογραφίας, σχεδόν σε όλα τα είδη, μυθιστόρημα, ιστορία, και σε όλα τα μεγέθη (αφηγήσεις βραχείας και ευρείας φόρμας).
Είναι κοινό μυστικό ότι η παιδική λογοτεχνία είναι γεμάτη από κείμενα στα οποία πρωταγωνιστεί η μείξη των ειδολογικών στοιχείων και των διαφόρων κωδίκων (γλωσσικών και εικονιστικών). Η παρούσα μελέτη προσπαθεί να αποσαφηνίσει το τοπίο με μια εμπεριστατωμένη ειδολογική ανάγνωση που απλώνεται στην εκδοτική παραγωγή παιδικών ποιημάτων και παιδικών αφηγημάτων βραχείας φόρμας (παιδική μικροαφήγηση) τα τελευταία χρόνια.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]