Από πολύ νέος διαισθανόμουν ότι η μουσική ήταν κάτι περισσότερο από τέχνη. Από τότε ακόμη, κάτι μέσα μου με εμπόδιζε να την τοποθετήσω ως μια τέχνη δίπλα στις άλλες τέχνες. Η φύση, πλούσια σε ορατές μορφές και χρώματα, προσφέρει στο μορφοπλαστικό καλλιτεχνικό ταλέντο του ανθρώπου αντικείμενα και φαινόμενα, τα οποία, μέσω των ματιών του, επιδρούν στην ψυχή του. (. . .) Πάντα άκουγα να ηχεί μέσα στη μουσική κάτι μυστηριώδες και υπερκόσμιο, που συγκινούσε βαθιά την καρδιά μου και καταδείκνυε εύγλωττα και πειστικά την ύπαρξη ενός υπερβατικού περιεχομένου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]