Η πραγματεία «Περί θείων ονομάτων» του Διονυσίου του Αρεοπαγίτη εντάσσεται στα πλαίσια της καταφατικής θεολογίας. Εκτείνεται σε δεκατρία κεφάλαια, που όταν θα διεξέλθει κανένας μένει για πολύ σε μια κατάσταση, θα έλεγα, γοητείας από τα πανέμορφα «θεάματα» που περιέχει: η απειρόμορφη εκδήλωση των προνοιών του Θεού, η αθόρυβη συμφιλιωτική επίδραση της θείας ειρήνης, η συνδετική δύναμη του θείου έρωτα, η αδιαφιλονίκητη κυριαρχία του αγαθού που εισχωρεί στα πάντα, η ενότητα των πάντων μέσα στο απόλυτο ένα, το Θεό. Είναι ένας πελώριος πίνακας της δημιουργίας, που διατηρεί όλη τη ζωηρότητα των σκηνών και τη στίλβη των χρωμάτων κατά τη στιγμή της ολοκλήρωσής της. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]