Ο Μόρτιμερ επέστρεφε τρέμοντας από ένα μακρινό ταξίδι· λάτρευε την Τζένη· αυτή δεν είχε απαντήσει στα γράμματά του. Φτάνοντας στο Λονδίνο, ανεβαίνει στο άλογο και πηγαίνει να την ψάξει στο σπίτι της στην έξοχη. Φτάνει· αυτή περπατούσε στο πάρκο· τρέχει καρδιοχτυπώντας· τη συναντά, του απλώνει το χέρι, το δέχεται με ταραχή: βλέπει πως αγαπιέται. Περνώντας μαζί της τις δεντροστοιχίες του πάρκου, το φόρεμα της Τζένης μπλέχτηκε σ` έναν αγκαθωτό θάμνο ακακίας. Στη συνέχεια ο Μόρτιμερ υπήρξε ευτυχής, αλλά η Τζένη στάθηκε άπιστη. Του λέω πως η Τζένη δεν τον αγάπησε ποτέ· μου προβάλλει σαν απόδειξη του έρωτα της τον τρόπο που τον δέχτηκε στην επιστροφή του, αλλά ποτέ δεν μπορεί να μου δώσει την παραμικρή λεπτομέρεια. Μόνο σκιρτά ολοφάνερα σαν δει ένα θάμνο ακακίας· είναι πραγματικά η μόνη ξεκάθαρη ανάμνηση που είχε διατηρήσει από την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]