Πριν από το ερώτημα τι θα μπορούσε να περιλαμβάνει ένα φιλοσοφικό έργο (ειδικά του Αριστοτέλη) με τίτλο `Περί ερμηνείας`, μπορεί λογικά να τεθεί ένα άλλο: τι σημαίνει ερμηνεία. Η λέξη απαντά για πρώτη φορά, όσο είναι γνωστό, πάλι σε φιλοσοφικό έργο. Πρόκειται για το `Περί φύσεως` του προσωκρατικού Διογένη Απολλωνιάτη (5ος αι. π.Χ.). Στο προοίμιο του έργου ο ίδιος θεωρεί απαραίτητο: εκείνος που αρχίζει έναν (φιλοσοφικό;) λόγο να παρουσιάζει έτσι την αρχήν του, ώστε να είναι `αναμφισβήτητη`, και ως έκφραση απλή αλλά με κύρος (....την δε ερμηνείαν απλήν και σεμνήν). Αν και υποθέσεις μόνο μπορούν να διατυπωθούν για το περιεχόμενο της λέξεως `αρχή` εδώ, φαίνεται, με κάθε επιφύλαξη, ότι για τον Διογένη η αρχή αυτή απευθύνεται στην ανθρώπινη νόηση (ως αναμφισβήτητη) και απαιτεί έναν ορισμένο τρόπο έκφρασης (ερμηνείαν απλήν και σεμνήν). Έχει σωθεί μια ιπποκράτεια μαρτυρία, η οποία, αν γίνει αποδεκτή, ίσως εξηγεί τον χαρακτηρισμό `αναμφισβήτητη`: ο `αήρ` του Διογένη, η οντολογική αρχή της φιλοσοφίας του, θεωρείται εδώ `τω λογισμό φανερός`. Για να είναι όμως `το λογισμώ φανερός`, έπρεπε και η αντίστοιχη έκφραση σκέψης (εκ μέρους του φιλοσόφου) να είναι εύληπτη, αλλά όχι ευτελισμένη - απλή και σεμνή είναι τα δύο επίθετα που μεταχειρίζεται αντίστοιχα ο Διογένης. Στο πνεύμα αυτό τείνει κανείς να δεχθεί ότι η λέξη `ερμηνεία` σημαίνει εδώ, στην πρώτη γνωστή εμφάνισή της, τον ειρμό της έκφρασης που εξωτερικεύει τον λογισμό του φιλοσόφου και τον μεταδίδει επιτυχημένα στον αποδέκτη του. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]