Ο πλέον κατάλληλος τρόπος για να δώσω μια ιδέα των προβλημάτων, τα οποία με απασχόλησαν τα τελευταία τριάντα χρόνια, και της παράδοσης στην οποία ανήκει ο τρόπος με τον οποίο χειρίζομαι τα προβλήματα αυτά είναι, πιστεύω, να ξεκινήσω από την τρέχουσα εργασία μου σχετικά με τη λειτουργία της αφήγησης και από κει και πέρα να δείξω τη σχέση ανάμεσα σ` αυτή τη σπουδή μου και στις προγενέστερες εργασίες μου σχετικά με τη μεταφορά, την ψυχανάλυση, τον συμβολισμό και άλλα συναφή προβλήματα, προκειμένου, τελικά, να ξαναγυρίσω από τις μερικές αυτές διερευνήσεις στις προϋποθέσεις, τόσο τις θεωρητικές όσο και τις μεθοδολογικές, πάνω στις οποίες βασίζεται η όλη έρευνά μου. Αυτή η προς τα πίσω κίνηση μέσα στο έργο μου μου επιτρέπει να αφήσω για το τέλος τη συζήτηση των προϋποθέσεων της φαινομενολογικής και ερμηνευτικής παράδοσης στην οποία ανήκω, δείχνοντας με ποιον τρόπο οι αναλύσεις μου συνεχίζουν και συγχρόνως διορθώνουν αυτή την παράδοση και, σε ορισμένες περιπτώσεις, τη θέτουν υπό αμφισβήτηση.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]