Το σύγχρονο έργο γλυπτικής πρέπει πάνω απ` όλα ν` αποκτήσει την αυτοτέλεια και την αυτονομία του. Η ιερή ένωση της ιδέας ή του οράματος ή του επιθυμητού θέματος-αντικειμένου, στη νοητική κατάσταση, είναι στιγμιαία και αρχή γέννησης του έργου. Το σημείο εκκίνησης, οι προϋποθέσεις ένωσης και μετασχηματισμού σε πραγματικότητα, αρχικά σε σχέδια, είναι τα εν δυνάμει προϋπάρχοντα στοιχεία μαζί με την άσκηση της αποταμιευμένης γνώσης, την αίσθηση, τη συναίσθηση και τις τεχνικές, τα οποία είναι η συνειδητή προετοιμασία για δεκτικότητα σύλληψης οράματος. Ο γλύπτης πρέπει να δώσει σ` αυτά τα στάδια τον απαιτούμενο χρόνο για να δομήσει το αρχικό όραμα σε τελική μορφή και περιεχόμενο. Σχέδια, προπλάσματα και ξανά σχέδια, έτσι γίνεται το έργο ένας `φυσικός οργανισμός` που εντάσσεται στο τοπίο, το οποίο εμπλουτίζεται και χαρακτηρίζεται από το έργο, σε συμφωνία με τον ανθρώπινο ψυχισμό και το σώμα, εφόσον η άσκηση δεν είναι παρά εν δυνάμει η προετοιμασία της συνύπαρξης και της ταύτισης με τους συνανθρώπους. Αυτή η κοινή ταυτότητα, με κοινό στόχο την αλληλοκάλυψη ψυχικών και αισθητικών αναγκών, τους συνδέει.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]