Η γαλλική κοινωνική κριτική έχει, τουλάχιστον εν μέρει, το μεγάλο προτέρημα να έχει καταδείξει τις αντιφάσεις και τον αφύσικο χαρακτήρα της σύγχρονης ζωής όχι μόνο μέσα από τις συνθήκες ορισμένων κοινωνικών τάξεων, αλλά όλων των κύκλων και μορφωμάτων της σημερινής κοινωνικής συναναστροφής, και μάλιστα με παρουσιάσεις που έχουν τόσο άμεση φλόγα ζωής, τόση παραστατικότητα, κοσμοπολίτικη λεπτότητα και πνευματώδη πρωτοτυπία και τόλμη που μάταια θα τις αναζητήσει κανείς σε άλλα έθνη. Αρκεί να συγκρίνουμε τις κριτικές παρουσιάσεις του Όουεν με εκείνες του Φουριέ, στο βαθμό που αναφέρονται στη ζωντανή συναναστροφή των ανθρώπων, για να αποκτήσουμε μια εικόνα αυτής της υπεροχής των Γάλλων. Για την κριτική παρουσίαση δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς μόνο στους πραγματικά `σοσιαλιστές` συγγραφείς της Γαλλίας· υπάρχει σε συγγραφείς κάθε λογοτεχνικού είδους, ιδίως όμως στο μυθιστόρημα και τα απομνημονεύματα. Με ορισμένα αποσπάσματα σχετικά με την `αυτοκτονία` από τα `memoires tires des archives de la police etc. Par Jacques Peuchet` θα δώσω ένα παράδειγμα αυτής της γαλλικής κριτικής, το οποίο πιθανόν να μπορεί να καταδείξει επίσης κατά πόσο δικαιολογείται η φαντασίωση των φιλάνθρωπων αστών ότι τάχα αρκεί να δώσουν στους προλετάριους λίγο ψωμί και λίγη μόρφωση, λες και μόνο οι εργάτες και κατά τα άλλα ο υπαρκτός μας κόσμος είναι ο καλύτερος. [...]