Η πειρατεία στις ελληνικές θάλασσες ήταν ένα φαινόμενο με ευρείες διαστάσεις ήδη από τα χρόνια της Αρχαιότητας. Με το πέρασμα των χρόνων όχι μόνο δεν αμβλύνθηκε, αλλά κλιμακώθηκε, με αποτέλεσμα στίφη πειρατικών πλοίων να δρουν ανενόχλητα στον ελληνικό θαλάσσιο χώρο και να κάνουν επιδρομές στα νησιά - ορισμένες φορές και στα παράλια της ηπειρωτικής χώρας - και να λυμαίνονται τις εκεί περιοχές, να σφαγιάζουν τους κατοίκους αλλά και να τους αιχμαλωτίζουν, για να τους πουλήσουν στα σκλαβοπάζαρα ή να περιμένουν να τους εξαγοράσουν οι συγγενείς τους έναντι αδρής χρηματικής αμοιβής. Έτσι, στις ελληνικές θάλασσες έχουν παρελάσει πλήθος πειρατών αδιακρίτως εθνικότητας και θρησκεύματος: Έλληνες, Ευρωπαίοι, Τούρκοι κ.ά., χριστιανοί και μουσουλμάνοι. Η πλούσια δράση τους δεν θα μπορούσε παρά να καταγραφεί στα αρχεία της εποχής, αλλά και να φτάσει στόμα με στόμα μέχρι και τις μέρες μας. Στο σημείο αυτό η Ιστορία γίνεται κάποιες φορές Θρύλος, και τα όρια μεταξύ τους μοιάζουν ασαφή. Ίσως και γι` αυτόν τον λόγο το φαινόμενο της πειρατείας να ασκεί τόση γοητεία ακόμη και σήμερα τόσο σε ιστορικούς και λαογράφους όσο και σε απλούς αναγνώστες. Μπορεί πειρατική δραστηριότητα στις μέρες μας να μην υφίσταται, αλλά το ενδιαφέρον και η μελέτη γύρω από αυτήν, που αναμφισβήτητα αποτελεί σταθμό στην Ιστορία του ελληνικού κράτους, κάθε άλλο παρά παρωχημένη είναι.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]