Απλά μιλώντας, για τα παιχνίδια της δεκαετίας `35 - `45 (τόσο άραγε διαρκεί μια παιδική ηλικία;), έχουμε κιόλας τον αριθμό δεκαπέντε, χωρίς τούτο να σημαίνει και την πλήρη καταγραφή τους.
Στην ίδια πόλη, Βοδενά ας την ονομάσουμε, από γειτονιά σε γειτονιά πολλά αλλάζουν. Όχι λίγες φορές διακλαδίζονται με άλλον τρόπο, ενώ κρατούνε τον ίδιο κορμό, σίγουρα. Έτσι δικαιολογούνται, ίσως, τυχόν παραλείψεις. Και βέβαια οι κάποιες υπερβάσεις θα οφείλονται στην εξασθενημένη μνήμη και, πιθανόν, στην αγάπη του γράφοντος για τον τόπο του και την εποχή του.
Μα να `ναι μόνο παιχνίδια; Ήδη αναγράφηκε το φοβερό χρονικό πλαίσιο της δεκαετίας `35 - `45. Διπλή εποχή, δικτατορία και κατοχή με τα φώτα στον ορίζοντα της απελευθέρωσης, ό,τι για τους μεγάλους -για τον Λαό του τόπου- είναι ο απαγορευμένος καρπός, δεν είναι για τα παιδιά. Μπορούν και παίζουν στη χαραμάδα της πόρτας και στην αχτίνα του ήλιου, όλα μαζί τα μιλέτια των Βαλκανίων, το ταπεινό ήθος και η μυστική παιδική γλώσσα που γνωρίζει τον άνεμο και τις κραυγές των πουλιών. [...]