Φαντάζομαι τον παράδεισό μου, σαν παράδεισο των αισθήσεων. Και σ` όλο τον κόσμο, μόνο σ` έναν τόπο, μόνο μία στιγμή το χρόνο, φτάνουν όλες οι αισθήσεις ταυτόχρονα στην κορύφωσή τους. Μεγάλο Σάββατο πρωί, ώρα εννέα, στη Σπιανάδα. Η πρώτη ευτυχία έρχεται από την αίσθηση του χώρου. Τι ηδονή για την ψυχή, που έχει χάσει τα μέτρα της ανάμεσα στο συμπιεσμένο και στο απεριόριστο! Εδώ ο χώρος λειτουργεί, αναπνέει. Έχει την άνεση, το ρυθμό και τα όρια που περιμένεις. Αισθάνεσαι τοποθετημένος στις ανθρώπινες συντεταγμένες σου -στις σωστές σου αναλογίες. Τίποτα δεν σε πιέζει, όλα γύρω σου σε στηρίζουν, σε πλαισιώνουν, Esplanade, Σπιανάδα. Εδώ η λέξη πλατεία βρίσκει το πρώτο της νόημα. Η δεύτερη ευτυχία είναι η όραση. Βλέπεις το κερκυραϊκό φως, γλυκό, μελένιο, να χαϊδεύει τις προσόψεις των σπιτιών του Λιστόν. (Α! οι προσόψεις της Κέρκυρας: πίνακες τέχνης και φύσης - όπου τα χρώματα και η υγρασία παίζουν μόνο με τόνους και ημιτόνια). Βλέπεις τον καταγάλανο ουρανό (πάντα είναι γαλανός ο ουρανός το Μεγάλο Σάββατο στην Κέρκυρα -ο Άγιος φροντίζει γι` αυτό), μέσα από τα πορφυρά λουλούδια του δέντρου του Ιούδα. Σε λίγο θα δεις τα χρυσά, τα γαλάζια και τα κόκκινα της λιτανείας.
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]