«Οι `Παρθενικές` φέρουν ως κοινό παρονομαστή την ασύνειδη αφύπνιση των αισθήσεων, την αθωότητα των δέκα χρόνων, τα σημάδια, τις ψευδαισθήσεις και τους νόμους που διέπουν τα `απαγορευμένα παιχνίδια` της παιδικής ηλικίας. Ο έρωτας, ο θάνατος, οι λέξεις, το σχήμα και η έννοια των συνηθισμένων αντικειμένων φορτίζεται με μυστήριο. Ζωές παράλληλες, μαγικές, τυλιγμένες στο μύθο, ανθούν στο περιθώριο της ενήλικης ζωής. Στην παιδική ηλικία, εκ φύσεως ξεδιάντροπη και γεμάτη περιέργεια για το σώμα, οι χαρές και τα παιχνίδια σφραγίζονται από τρόπους ζωώδεις, νεφελώδεις αισθησιακές απόπειρες, μονίμως ανικανοποίητες. Αν τις μετέφραζε κανείς στη γλώσσα των μεγάλων, οι συγκινήσεις αυτές μπορεί και να θεωρούνταν διεστραμμένες. Η ανυπέρβλητη δεξιότητα του Μωρίς Πονς του επιτρέπει να τα περιγράφει όλα αυτά με μια γλώσσα που δανείζεται από την παιδική ηλικία τη μαγεία και την τόλμη της, παραμένοντας ωστόσο γλώσσα του κόσμου των ενηλίκων» (F. Nourissier, La Nouvelle Revue Francaise, 1955).

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]