Ο Καστοριάδης είχε θέσει με ιδιαίτερη δριμύτητα το θέμα του νοήματος αλλά και του μέλλοντος της καλλιτεχνικής δημιουργίας πολύ προτού ξεσπάσει η διαμάχη για «την κρίση της σύγχρονης τέχνης». Η διάγνωσή του ήταν ζοφερή. Η παρούσα κατάρρευση της καλλιτεχνικής δημιουργίας είχε βαριές επιπτώσεις τόσο για το παρελθόν όσο και για το μέλλον. Για το παρελθόν, καθόσον «εκεί όπου δεν υπάρχει παρόν δεν υπάρχει ούτε και παρελθόν». Για το μέλλον, καθόσον «η ζωντανή μνήμη του παρελθόντος και ο σχεδιασμός ενός εκτιμημένου μέλλοντος εξαφανίζονται ταυτόχρονα». Δυστυχώς, στο τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα και μέχρι σήμερα, δεν μεσολάβησε τίποτα που να ακυρώνει τη διάγνωσή του. Πολλά από τα κείμενα που περιλαμβάνονται στην παρούσα συλλογή (με θέμα τη μουσική, τη λειτουργία της κριτικής, την τέχνη ως «παράθυρο πάνω στο Χάος») προεκτείνουν τις σκέψεις του συγγραφέα σχετικά με τις σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στην πολιτισμική δημιουργία, στη δημοκρατική κοινωνία και στο αίνιγμα του έργου τέχνης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]