Ο Ζαν-Μπερτράν Πονταλίς (Βραβείο Μεντίσις για το δοκίμιο, 2006) είναι σίγουρα πιο διάσημος ως ψυχαναλυτής από ό,τι ως συγγραφέας. Πολλοί αναγνώστες του νόμιζαν μάλιστα ότι πρόκειται για δυο διαφορετικά πρόσωπα με κοινό επώνυμο, τόσο πολύ δυσκολεύονταν να ταυτίσουν τον συγγραφέα του Λεξιλογίου της Ψυχανάλυσης με τον συγγραφέα των έξοχων λογοτεχνικών βιβλίων.
Τα `Παράθυρα` είναι ένα βιβλίο που συνδυάζει το χάρισμα της ψυχαναλυτικής ματιάς με το χάρισμα της αληθινής γραφής. Εμπιστεύεται την `ονειρευόμενη σκέψη` περισσότερο από ό,τι τον κυριαρχημένο λόγο. Ξεκινάει με έναν ύμνο για τα παράθυρα, που ανοίγονται στα μακρινά ή στα αόρατα, και ολοκληρώνεται με έναν ύμνο για τα ξέφωτα, αυτά τα ανοίγματα που μένουν κάποτε για καιρό στην αφάνεια.
Σκέψεις, στιγμές και συναντήσεις έρχονται στην επιφάνεια με τη μορφή εικόνων από όνειρα, λέξεων από το ψυχαναλυτικό ντιβάνι, φράσεων που εντυπώθηκαν από κάποιο βιβλίο. Μικρές ιστορίες, οι οποίες μοιάζουν με μικρά μυθιστορήματα: Η γηραιά κυρία που έχασε τη μνήμη της αλλά διατηρεί το φωτεινό της βλέμμα, ο άνθρωπος που θύμωνε με τα όργανά του, η κοιμωμένη και αυτός που υποφέρει από αϋπνίες, τα παιχνιδιάρικα παιδιά και τα γηραιά λυπημένα παιδιά, ένα κακόμοιρο λουλουδάκι που λεγόταν Νάρκισσος, ένας σπουδαίος εμπνευσμένος άνθρωπος που λεγόταν Φρόυντ.
Το βιβλίο αυτό είναι ένα λεξιλόγιο προσωπικών βιωμάτων, και προσκαλεί τον κάθε αναγνώστη να συντάξει το δικό του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]