Πώς χάσαμε τον Άπο. Η πίεση του χρόνου και των γεγονότων είναι τρομακτική σε όλους μας. Ο πρέσβης συνεννοείται με τον επικεφαλής των Κενυατών, ο οποίος του δείχνει το μεσαίο αυτοκίνητο από τη φάλαγγα των πέντε οχημάτων. Βγαίνουμε από την πύλη εξόδου του περιβόλου της κατοικίας, ο πρέσβης, ο Οτζαλάν, εγώ και η Ντιλάν. Τον Οτζαλάν τον έχουμε στη μέση. Φθάνουμε στο αυτοκίνητο που μας υποδείχτηκε. Ένας Κενυάτης ανοίγει την πίσω πόρτα και μπαίνει ο Άπο στην πίσω θέση, ενώ προσπαθούμε να μπούμε μαζί του ο πρέσβης κι εγώ. Οι Κενυάτες μας παρεμποδίζουν, όπως παρεμποδίζουν και τη Ντιλάν, η οποία επιχειρεί να μπει στο αυτοκίνητο και όταν βλέπει ότι δεν τα καταφέρνει, παρακαλεί τον Άπο να κατεβεί και να ξαναμπούμε στην κατοικία. Ο πρέσβης κι εγώ κρατάμε τις πόρτες του αυτοκινήτου ανοιχτές, για να μην φύγει. Οι Κενυάτες αφήνουν να εννοηθεί ότι φοβούνται την περίπτωση να οπλοφορεί κάποιος από εμάς και λένε στον πρέσβη ότι μέχρι το αεροπλάνο την ευθύνη για τον Άπο την έχουν αυτοί. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Το σκοτάδι, η πίεση των γεγονότων και η αίσθηση ότι είσαι εντελώς μόνος στη διαχείριση μιας τέτοιας υπόθεσης, δεν σου επιτρέπουν να συμπεριφερθείς αλλιώς. Το συνεχές `πετάξτε τον έξω`, οι ύβρεις, η χυδαιολογία και ανυπαρξία της Αθήνας, μας οδηγούν εδώ που είμαστε. Να αδυνατούμε να ανατρέψουμε τη ροή των γεγονότων... Ο Άπο έχει μείνει στην πίσω θέση, μόνος, και παρακολουθεί το διάλογο του πρέσβη με τους Κενυάτες στα αγγλικά....

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]