«Η ευτυχία είναι δικαίωμα όλων των παιδιών και είναι πολύ άσχημο να τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη για να τα προετοιμάσουμε για μια ζωή που μπορεί να μην περιέχει αρκετά στοιχεία για να τα κάνει ευτυχισμένα. Αυτή η βασική πεποίθηση κρύβεται πίσω από όλα τα σχολεία που τιμωρούν και φοβίζουν τα κακόμοιρα παιδάκια· η πεποίθηση ότι η ευτυχία δεν είναι δικαίωμα, ότι πρέπει να θυσιάζεται για το καθήκον, για τη φιλοδοξία, για να δοξαστούν οι περήφανοι γονείς και δάσκαλοι. Εκπαίδευση μπορεί να ονομαστεί σήμερα το σύστημα που σκοτώνει την ευτυχία των παιδιών με τα θρανία και τα μαθήματα, με το φόβο και την τιμωρία [. . .]. Η βασική αρχή που θα πρέπει να διέπει όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα πρέπει να είναι η προϋπόθεση της ευτυχίας του παιδιού. Ένα σχολείο θα πρέπει να κρίνεται από τα πρόσωπα των μαθητών του και όχι από τις ακαδημαϊκές επιτυχίες του». (A. S. Neill, «Talking of Summerhill»)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]