Το σχολείο εργασίας στάθηκε ένα απ` τα ισχυρότερα παιδαγωγικά ρεύματα του αιώνα μας, το οποίο κατέκλυσε την οικουμένη και το οποίο με μερικές αναθεωρήσεις και παραλλαγές ισχύει ακόμη και σήμερα. Ξεκίνησε με στόχο ν` απαλύνει τη μεθοδική ακαμψία της Παιδαγωγικής του Herbart μέσω της πρόσκτησης γνώσεων απ` το ίδιο το παιδί. Στο στόχο του αυτό, το σχολείο μετασχηματίζεται σε εργαστήριο και σε τόπο σωματικής και πνευματικής δραστηριοποίησης των μαθητών. Ονομάζεται εκτός από σχολείο εργασίας, σχολείο ζωής, αυτενέργειας, βιωματικό σχολείο.

Η μελέτη αυτή είναι μια προσπάθεια σκιαγράφησης της φιλοσοφίας, των στόχων και των επιδράσεων που άσκησε και συνεχίζει να ασκεί το σχολείο εργασίας. Με γνώμονα τις τρεις αυτές παραμέτρους του θέματος, και ανατρέχοντας σε έγκυρες πληροφορίες παιδαγωγικών έργων που είτε πραγματεύονται αποκλειστικά το θέμα είτε το συμπεριλαμβάνουν μέσα σ` ένα γενικότερο πλαίσιο, ελέγχεται πως η "Παιδαγωγική του Σχολείου Εργασίας" από θεωρητική σύλληψη με ανεπαρκή παιδαγωγική έρευνα κατέληξε να επαληθευτεί κατά μεγάλο μέρος απ` την Πειραματική Παιδαγωγική. Δηλαδή, δίνεται με ενάργεια η γραμμή της πορείας που κατέληξε στην καθιέρωση των βασικών αρχών του σχολείου εργασίας στη σχολική πράξη.