Η Παγκοσμιοποίηση είναι ουσιαστικά η επέκταση των δραστηριοτήτων των μεγάλων επιχειρήσεων σχεδόν στα όρια του πλανήτη. Στα πλαίσια αυτά, οι ισχυρότερες χώρες ελέγχουν σήμερα το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα και τις συνολικές παγκόσμιες παραγωγικές ροές, ενώ οι οικονομίες των υπολοίπων χωρών υφίστανται τις αρνητικές συνέπειες που απορρέουν από αυτή την κατάσταση. Η Παγκοσμιοποίηση συνέβαλε στη διόγκωση της πόλωσης τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό του συνόλου, σχεδόν, των χωρών του πλανήτη. Στο εσωτερικό της κάθε χώρας, η πόλωση δημιουργείται λόγω της ανεργίας και λόγω των αποκλίσεων μεταξύ τω υψηλών και χαμηλών εισοδημάτων. Σε διεθνή κλίμακα, παρατηρείται ένα χάσμα μεταξύ των χωρών που βρίσκονται στο επίκεντρο του διεθνούς καταμερισμού εργασίας και αυτών που βρίσκονται στην περιφέρεια. Οι χώρες της περιφέρειας εκτός του ότι είναι υπερχρεωμένες, παρά το γεγονός ότι δέχτηκαν τις επενδύσεις των πολυεθνικών εταιρειών, εξακολουθούν να έχουν χαμηλό βιοτικό επίπεδο, που πολλές φορές αγγίζει τα κατώτερα όρια φτώχειας. Κατά συνέπεια η σημερινή διεθνής οικονομία είναι ένα σύστημα πολιτικά ιεραρχημένο, έτσι ώστε σε κάθε επίπεδο οι ισχυρότερες εθνικές οικονομίες να επιβάλλονται στις λιγότερο ισχυρές.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]