«Με λένε Σουζάνα και όλοι με προσέχουν, γιατί είμαι ευαίσθητη και κλαίω πολύ. Ο κόσμος με φοβίζει, γι` αυτό κλείνομαι μέσα και ζωγραφίζω. Στο σπίτι μας ήρθε μια μέρα ο ξάδελφός μου και από επισκέπτης έγινε μέλος της οικογένειας. Πώς μου `ρθε τώρα κι ερωτεύτηκα τον ξάδελφό μου, εγώ η ασήμαντη, η γκρινιάρα Σουζάνα; Πώς φαντάστηκα ότι θα κοιτούσε ποτέ εμένα; Και όμως. Με το πείσμα μου θα καταφέρω τα πάντα. Δε με νοιάζει αν μ` αγαπάει, αυτό που μετράει είναι ότι τον αγαπάω εγώ. Πρέπει να ψάξω τον εαυτό μου, να γίνω δυνατή, να προχωρήσω. Τώρα ξέρω ότι θα το κερδίσω. Με τον δικό μου τρόπο, τα δικά μου όνειρα, τις δικές μου ελπίδες. Είμαι η Σουζάνα και δεν κλαίω πια.» Το βιβλίο είναι ένας ύμνος στην αλλαγή που έρχεται όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει τον εαυτό του. Ακόμη και το πιο τρομαγμένο πλάσμα μπορεί να προχωρήσει στη ζωή, αρκεί να το θελήσει, αρκεί να παλέψει για να ξεπεράσει τις αγωνίες του. Ένα βιβλίο με πίκρα, με ειλικρίνεια αβάσταχτη μερικές φορές, με χιούμορ, τρυφερότητα και, πάνω απ` όλα, με ανθρωπιά.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]