Από τότε που ο άνθρωπος άρχισε την περιπλάνησή του πάνω στη γη, ο ορίζοντας που διαχώριζε τα γήινα στοιχεία από τους απρόσιτους μακρινούς κόσμους βρισκόταν στο επίκεντρο όλων των δραστηριοτήτων μας. Ο ουρανός ενέπνευσε ολόκληρες γενιές ποιητών και ζωγράφων, φιλοσόφων και επιστημόνων. Ο καμβάς του, ο κεντημένος με τα αμέτρητα αστέρια, ήταν ο οδηγός των πλοηγών. Μέσα από τη βίαιη δύναμη των καταιγίδων και των κυκλώνων, ο ουρανός προκάλεσε κατά καιρούς τρομακτικές καταστροφές, ενώ το σκοτάδι των ηλιακών εκλείψεων γέννησε τα ανησυχητικά μηνύματα των θεοτήτων στις οποίες πίστευαν οι πρόγονοί μας.
Ο ουρανός σηματοδοτούσε την έναρξη της συγκομιδής με τη συνεχή αλλαγή των εποχών, συμμετείχε στα ειδύλλιά μας με τα φλογερά ηλιοβασιλέματά του, ενώ σημάδευε τα όνειρά μας με την ξαφνική τοξοειδή πορεία που ακολουθούσε ένα πεφταστέρι. [...]
[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]