Μεσημέρι θα `ταν, ο ήλιος έφεξε καλύτερα κι αυτός είδε πως το αίμα του σχεδίασε το τοπογραφικό διάγραμμα του οροπεδίου, με όρους δόμησης ελευθερίας. Αποφασισμένος, πλέον, έριξε μια πρωτόγονη ματιά στα παιδιά του κι έκαμε τούτη τη σκέψη (που δεν έβρισκε πώς να την πει): «. . .Στο κάτω κάτω, έχει τον αέρα και το χώμα. Πάει να πει, δεν πας κατά διαόλου. Φτάνει να ξέρεις πως ράβουν φτερά ή πως αρχινάνε τα δέντρα». Ο Πέτρος, ο βορειοηπειρώτης, γύρεψε τον παράδεισο εκεί που δεν ήταν. Την Ουδέτερη Ζώνη τη βρήκε πέρα από τον τελευταίο σταθμό του ονείρου του. . . .Ίσως, μια ουδέτερη ζώνη αποτελεί και τη μόνη -ας μην ακουστεί ως ύβρις- αναστολή θανάτου για τον τραγικό άνθρωπο του μετανοημένου αιώνα μας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]