Η Βενετία είναι γυναίκα· δεν είναι πόλη. Μια θεατρίνα που ξεκίνησε πριν από χρόνια το ταξίδι της στο καμιόνι ενός μπουλουκιού. Τώρα ζει μακριά απ’ τους θεατές, αλλά στο μπαλκονάκι της έχει μια χελιδονοφωλιά και στο λουτρό της φιλοξενεί έναν τραυματισμένο σκαντζόχοιρο. Πιστεύει ότι τα πολύχρωμα φώτα έχουν θεραπευτική ισχύ, όπως οι ασπιρίνες. Κάποτε, λένε, κούμπωσε το παλτό της βιαστικά, σαν να φοβήθηκε πως θα έκλειναν ερμητικά οι κουμπότρυπες και δε θα μπορούσε πλέον να σκεπάσει τόση γύμνια. Ήταν τότε που αγαπούσε τον Φελίτς, που είχε πατέρα Ελβετό και μητέρα απ’ τη Σάμο. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]