«Καλότυχα `νι ται βουνά, καλουγραμμένοι ν-οι κάμποι, που θάνατου δεν καρτιρούν, χάρου δεν πιριμένουν. Μον` καρτιρούν την άνοιξη, τ` όμουρφου καλουκαίρι, να βγουν ν-οι στάνις στάι βουνά, ν-οι Σαρακατσιαναίοι». Τα λυπόμουνα τα βουνά για την ερημιά τους, για τη μοναξιά τους, για τα χιόνια που πονούσαν το κορμί τους, για τα αγρίμια που έσκιζαν τις σάρκες τους. Λυπόμουνα και τους κάμπους, τους απέραντους κάμπους, που παίδευαν τους ανθρώπους, που βασάνιζαν τις νιές και τις όμορφες, τις μικροπαντρεμένες και τις ανύπαντρες. Τα λυπόμουνα, μέχρι που κατάλαβα πως έκανα λάθος για τη μοίρα που πίστευα πως τα συντρόφευε, γιατί ο θάνατος και ο χάρος δεν μπορούν να τα βάλουν με τα βουνά και τους κάμπους, δεν μπορούν να τα νικήσουν, να τους στερήσουν τη ζωή, την ελπίδα, τη χαρά, τη συντροφιά. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]